Cartland Barbara - Urocza oszustka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
BARBARA CARTLAND
UROCZA OSZUSTKA
Tytuł oryginału
THE LOVELY LIAR
OD AUTORKI
W przepięknym, górzystym hrabstwie Yorkshire zachowało się wiele wspaniałych
starych, rodowych domów, a jednym z najznakomitszych jest zamek Howard.
Położenie i architektura tego zamku zapierają dech w piersiach. Urzeczeni filmowcy
nakręcili tu film telewizyjny „Brideshead Revisited”.
Horace Walpole opisał go znacznie lepiej, niż ja mogłabym to uczynić:
Nikt nie uprzedził mnie, że ujrzę pałac, miasto samo w sobie, warowną twierdzę, górską
świątynię, bukowe lasy, miejsce godne Druidów.
Innym wspaniałym zabytkowym zamkiem jest Harewood, w którym przez wiele lat
mieszkała żona hrabiego Harewoodu, pochodząca z królewskiego rodu.
Moim zdaniem najpiękniejszym pomieszczeniem w Harewood jest sala muzyczna, którą
zresztą opisałam w tej powieści.
Obecny, siódmy hrabia Harewoodu jest ściśle związany z operą królewską w Covent
Garden.
Brał udział w festiwalach w Leeds i w Edynburgu. Jego zamiłowanie do muzyki nie
dziwi, zważywszy że wychował się w takim otoczeniu.
ROZDZIAŁ 1
1835
Noella z rozpaczą rozejrzała się po pokoju.
Była wstrząśnięta tym, jak bardzo się zmienił od czasu jej dzieciństwa. Po wiszących tu
kiedyś obrazach pozostały tylko prostokątne ślady na ścianach. Zniknęło też lustro znad
kominka, a także piękne francuskie biurko, przy którym jej matka pisywała listy.
Z dawnego umeblowania pokoju została sofa o połamanych sprężynach, dwa sfatygowane
fotele i dywan tak wytarty, że nikt nie chciałby go wziąć nawet za darmo.
Resztę rzeczy sprzedano, a przedmioty pozostawione w pokoju nie były warte ani
szylinga.
Podeszła do okna i spojrzała na zaniedbany, zarośnięty ogród.
Wzeszły kwiaty posadzone przez matkę.
Między drzewami wyrosły żółte narcyzy. Jednak od dawna nie koszona trawa w niczym
nie przypominała zielonego, gładkiego kobierca, który Noella pamiętała z przeszłości.
Krzewy, którym wiosna przywróciła życie, zmagały się w walce o światło z przerastający
mi je krzakami dzikich jeżyn.
- Co mam zrobić? - szepnęła.
Wokół panowała głucha cisza. Noella zaszlochała:
- Mamo... pomóż mi... proszę... pomóż mi.
Ciągle jeszcze trudno było jej uwierzyć, że sprawy potoczyły się w tak zawrotnym
tempie.
Zanim uświadomiła sobie, co się stało, została zupełnie sama, zdana tylko na siebie.
Kiedy jej ojciec zakończył wspaniałą karierę wojskową, uwieńczoną orderami za
dzielność, otrzymał wysoką emeryturę.
Rany, które odniósł na polu bitwy, nadwerężyły jego zdrowie, ale zmarł wiele lat po
opuszczeniu wojska.
Wdowie po nim przyznano rentę równą połowie jego emerytury.
Odkąd Noella pamiętała, ich życie było pozbawione trosk, a dom wypełniała miłość.
Nigdy nie przyszło jej na myśl, żeby spytać, co powinna zrobić, gdyby straciła także matkę.
Od dziecka Noella uważała za naturalne, że kiedyś poślubi mężczyznę, który się nią
zaopiekuje.
Po stracie ukochanego męża pani Wakefield postanowiła dołożyć wszelkich starań, żeby
zapewnić córce jak najszczęśliwszą przyszłość.
Przede wszystkim zatroszczyła się o jej gruntowne wykształcenie.
Wszystkie oszczędności, które odłożyli za życia męża, zostały przeznaczone na edukację
Noelli.
W rezultacie jej wykształcenie znacznie przewyższało normy przyjęte dla dziewcząt w jej
wieku.
Noella była niezwykle inteligentna i błyskawicznie przyswajała przekazywaną jej wiedzę.
Miała zresztą doskonałych nauczycieli.
Wszechstronnie wykształconego pastora miejscowej parafii, emerytowanego dyrektora
szkoły oraz guwernantkę, która spędziła wiele lat w arystokratycznych domach.
Noella uwielbiała czytać. Często też oddawała się marzeniom, które jej matka nazywała
„podróżowaniem w myślach” po najdziwniejszych miejscach całego świata.
Cóż więcej mogła robić, skoro życie towarzyskie praktycznie nie istniało w cichej wiosce
w Worcestershire, do której przybyli po przejściu ojca na emeryturę i zamieszkali w skromnym
domku.
Był to stary, biało-czarny budynek z drewna, który Noelli wydawał się najpiękniejszym
domem na świecie, pełnym słońca i radości.
Nawet po śmierci męża matka często wieczorami żartowała z Noellą, kiedy dziewczyna
odrobiła już lekcje.
Opowiadały sobie historie o skarbie znalezionym w ogrodzie, marzyły o podróżach do
miejsc, o których czytała Noella i które pobudzały jej wyobraźnię.
Któregoś dnia, blisko rok temu, Noella miała wtedy siedemnaście lat, niespodziewanie
przybyła do nich kuzynka mamy, Caroline Ravensdale z córką.
Matka często wspominała Noelli o kuzynce Caroline, którą wprost uwielbiała. Były
rówieśniczkami, znały się od dziecka i razem się wychowały. Matka jednak opowiadała tylko o
czasach dzieciństwa. Dopiero kiedy Noella skończyła szesnaście lat, dowiedziała się o
późniejszych dziejach Caroline Ravensdale.
Ojciec Caroline, jak się okazało, był o wiele bogatszy od ojca matki Noelli. Któregoś roku
rodzice zabrali Caroline na karnawał do Londynu.
Piękna dziewczyna cieszyła się niewiarygodnym powodzeniem.
- Miała włosy tego samego koloru co twoje, kochanie - opowiadała matka Noelli. - W
każdym pokoleniu naszej rodziny rodzą się jasnowłose dzieci. To dzięki naszym dawnym
szwedzkim przodkom.
Włosy Noelli były złote jak słońce wschodzące nad horyzontem. Ludzie o takich włosach
najczęściej mają oczy koloru jasnoniebieskiego nieba, a oczy Noelli przypominały barwę
głębokiego błękitu morza przed burzą.
- Po tym niebywałym sukcesie w Londynie - matka ciągnęła opowieść - nikt się nie
zdziwił, że Caroline tak cudownie wyszła za mąż.
- Kogo poślubiła, mamo? - zapytała Noella.
- Hrabiego Ravensdale - odpowiedziała matka. - Był od niej znacznie starszy, ale miał
potężny majątek w Yorkshire, a poza tym dom w Londynie i jeszcze jeden w Newmarket ze
stadniną koni wyścigowych.
Noella słuchała opowieści oczarowana.
- Był dziwnym człowiekiem - matka ciągnęła opowieść - wzbudzał we mnie lęk, kiedy go
poznałam.
- Poznałaś go, mamo?
- Oczywiście - odpowiedziała jej matka pierwszy raz, kiedy jeszcze byli zaręczeni i hrabia
przyjechał w odwiedziny do rodziców Caroline.
Drugi raz spotkałam go wkrótce po ich ślubie, kiedy odwiedziłam Caroline w Yorkshire.
- Opowiedz mi o tym, proszę.
Pani Wakefield wahała się przez chwilę, zanim spełniła prośbę córki.
- To chyba w czasie tych odwiedzin uświadomiłam sobie po raz pierwszy, że Caroline
poślubiła mężczyznę, który mógłby być jej ojcem.
Zastanowiła się przez chwilę, zanim podjęła opowieść.
- Był przystojny i bardzo apodyktyczny.
Odniosłam wrażenie, że traktował Caroline jakby nie była jego żoną, lecz uczennicą.
-A ona nie miała nic przeciwko temu? zapytała Noella.
- Nie chciała o tym rozmawiać, ale sprawiała na mnie wrażenie odrobinę niespokojnej.
Życzyłam jej z całego serca szczęścia w tym małżeństwie, ale ona wcale nie wyglądała na
szczęśliwą.
Westchnęła i mówiła dalej.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]