Cast PC.

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Kiedy myślałam, Ŝe tego dnia juŜ nic gorszego nie moŜe mnie spotkać, zobaczyłam stojącego
przy mojej szafce chłopaka nie z tego świata. Kayla jak zwykle trajkotała bez sensu i nawet
go nie zauwaŜyła. Na początku. Właściwie nikt go nie zauwaŜył do momentu, w którym
przemówił, co niestety świadczy teŜ o tym, jak bardzo jestem nieprzystosowana.
— Zoey, jak Boga kocham, Heath wcale się tak znowu nie uchlał po meczu. Nie bądź dla
niego taka okrutna.
— Aha, no pewnie — odpowiedziałam na odczepnego.
I zaczęłam kaszleć. Czułam się okropnie. Chyba dosięgła mnie przypadłość, którą pan Wise,
nasz biolog, nieźle porąbany, określa mianem „dŜumy nastolatków”. Gdybym umarła,
przynajmniej ominąłby mnie sprawdzian z geometrii. Nic innego nie moŜe mnie ocalić.
— Zoey, daj spokój, ty mnie nawet nie słuchasz. Myślę, Ŝe on obalił najwyŜej cztery, no
powiedzmy: sześć piwek, a do tego, ja wiem?… ze trzy lufki. Nie więcej. PrzecieŜ nie o to
chodzi. Pewnie by nie wypił ani jednego, gdyby twoi beznadziejni starzy nie kazali ci wracać
do domu zaraz po meczu.
Wymieniłyśmy porozumiewawcze spojrzenia, tym razem absolutnie zgodne co do tego, Ŝe
spotkała mnie wielka niesprawiedliwość ze strony mojej mamy i ojciacha, za którego wyszła
trzy lata temu, co wydaje się wiecznością. Tymczasem Kay dalej trajkotała.
— A do tego była okazja, by coś przecieŜ uczcić. Wiesz, Ŝe pokonaliśmy Unię? — Kay
potrząsnęła mnie za ramię i popatrzyła mi z bliska w oczy. — Słuchaj, twój chłopak…
— Mój prawie chłopak — poprawiłam ją, z trudem powstrzymując się, by nie zakaszleć
jej prosto w twarz.
— Wszystko jedno. Heath jest rozgrywającym, więc jasne, Ŝe ma co uczcić. Chyba od stu
lat Broken Arrow nie wygrało z Unią.
— Od szesnastu. — Z matmy jestem noga, ale w porównaniu z matematyczną tępotą
Kayli wychodzę na geniusza.
— Wszystko jedno. WaŜne, Ŝe czuł się szczęśliwy. Mogłaś mu odpuścić.
— WaŜne, Ŝe chyba juŜ po raz piąty w tym tygodniu daje plamę. Bardzo mi przykro, ale
nie mam zamiaru spotykać się z chłopakiem, którego dwa główne cele Ŝyciowe to grać w
piłkę w szkolnej druŜynie i wypić duszkiem sześciopak, po czym się nie wyrzygać. Nie
mówiąc juŜ o tym, Ŝe od takich ilości piwska stanie się grubasem. — Przerwałam, Ŝeby się
wykaszleć. Trochę mi się kręciło w głowie, z trudem łapałam powietrze po ataku kaszlu. Ale
Traj-Kayla nawet tego nie zauwaŜyła.
— Coś ty! Heath gruby! Jakoś tego nie widzę.
Udało mi się uniknąć następnego ataku kaszlu.
— Całowanie się z nim przypomina ssanie przesączonej alkoholem skarpety.
Kay skrzywiła się.
— Fuj, obrzydliwe. Szkoda, bo taki z niego przystojniak.
Wzniosłam oczy do nieba, nawet nie starając się ukryć, jak bardzo mnie draŜni, Ŝe taka jest
powierzchowna.
— Robisz się straszna zrzęda, kiedy tylko coś ci dolega. W kaŜdym razie nie masz
pojęcia, jaki się wydawał nie szczęśliwy, gdy potraktowałaś go jak powietrze podczas lunchu.
Nie mógł nawet…
Wtedy go zobaczyłam. Faceta nie z tego świata. Dokładniej mówiąc: „nie z tego świata” dla
mnie znaczy, Ŝe on nie naleŜy do świata Ŝywych ludzi, jest raczej kimś odrodzonym,
przywróconym Ŝyciu. Coś w tym rodzaju. Uczeni co innego mówią, ludzie co innego, a w
końcu chodzi o to samo. Nie miałam wątpliwości, kim jest, a nawet gdybym nie czuła bijącej
od niego potęgi i mroku, nie mogłam nie dostrzec jego Znaku — wyrytego na czole cienkiego
jak rogalik półksięŜyca w szafirowym kolorze, a do tego punkcikowy tatuaŜ wokół
niebieskich oczu. To był wampir. Gorzej: to był Tracker. Cholera, stał przy mojej szafce.
— Zoey! Ty mnie w ogóle nie słuchasz!
Wtedy Tracker wypowiedział sakramentalną formułę, a jego słowa miały uwodzicielską moc,
obiecując niebiańskie rozkosze, wabiąc smakiem owocu zakazanego, jak czekolada
zmieszana z krwią.
— Zoey Montgomery! Królestwo Nocy cię wzywa, śmierć będzie twoimi narodzinami.
Noc zwraca się ku tobie. Usłysz jej wołanie. W Domu Nocy odnajdziesz swoje
przeznaczenie!
Podniósł rękę i wyciągnął w moją stronę długi palec. Ból przeszył mi czaszkę, Kayla
wrzasnęła.
Kiedy oślepiające płatki przestały wirować mi przed oczyma, zobaczyłam bladą jak śmierć
Kaylę, która — skamieniała — wpatrywała się we mnie tępo.
Jak zwykle wypowiedziałam pierwszą lepszą myśl, jaka mi przyszła do głowy:
— Kay, za chwilę oczy wyskoczą ci z orbit.
— On cię Naznaczył! Zoey! Masz na czole Znak! — Przytknęła do ust trzęsącą się rękę,
próbując bezskutecznie powstrzymać szloch.
Wyprostowałam się i znów zaczęłam kaszleć. Głowa mi pękała z bólu, potarłam miejsce na
czole między brwiami. Szczypało mnie jak po uŜądleniu osy, a pieczenie rozchodziło się
wokół oczu, na policzki, twarz całą. Chciało mi się wymiotować.
— Zoey! — Kayla rozpłakała się na dobre. — O BoŜe, przecieŜ ten facet to był Tracker,
wampir! — mówiła, pochlipując.
Mrugnęłam parę razy z wysiłkiem, usiłując pozbyć się upiornego bólu głowy.
— Kay — powiedziałam łagodnie — przestań płakać. Wiesz, Ŝe nie cierpię, jak płaczesz.
— Wyciągnęłam ku niej ręce, by objąć ją pocieszającym gestem. Bezwiednie odskoczyła ode
mnie.
Nie mogłam w to uwierzyć. Po prostu odskoczyła, jakby się mnie bała. Musiała zauwaŜyć, Ŝe
sprawiła mi przykrość, bo natychmiast uruchomiła ciąg swojego trajkotania.
— O BoŜe, Zoey, co ty teraz zrobisz? PrzecieŜ nie moŜesz tam iść. Nie moŜe stać się
jedną z nich. To niemoŜliwe! Z kim ja bym chodziła na mecze?
Ale przez cały czas swojej tyrady nie przysunęła się do mnie ani na centymetr. Zdusiłam
jednak w sobie dławiące uczucie przykrości, które groziło wybuchem płaczu. Oczy
natychmiast mi obeschły, miałam niezłą zaprawę w tłumieniu łez. Szczególnie ostatnie trzy
lata stanowiły dobrą okazję do doskonalenia się w tej sztuce.
— Nie martw się. Jeszcze się nad tym zastanowię. MoŜe zaszła tu… jakaś straszna
pomyłka — skłamałam.
Nie mówiłam normalnie, słowa po prostu same wychodziły z moich ust. Wyprostowałam się,
nadal skrzywiona z bólu. Rozejrzałam się wokoło i stwierdziłam z ulgą, Ŝe oprócz mnie i Kay
w holu matematycznym nie ma nikogo.
Stłumiłam ogarniający mnie histeryczny śmiech. Gdybym tak nie wariowała na punkcie tego
sprawdzianu z geometrii, który miał się odbyć nazajutrz, nie zeszłabym tutaj, by ze swojej
szafki wyciągnąć podręcznik, mając płonną nadzieję, Ŝe wieczorem zdołam się jeszcze czegoś
douczyć. W takim razie stałabym teraz przed szkołą wraz z innymi uczniami, którzy
uczęszczali do miejscowego gimnazjum — a było ich tysiąc trzysta sztuk — w oczekiwaniu
na szkolny autobus, wdzięcznie określany przez moją starszą siostrę jako „duŜa Ŝółta
limuzyna”. Ja wprawdzie mam samochód, ale do dobrego tonu naleŜy, by dołączyć do tych,
którzy muszą korzystać z autobusu, nie mówiąc juŜ o tym, Ŝe ma się wtedy świetną okazję do
zaobserwowania, kto kogo podrywa.
W szatni przed pracowniami matematycznymi stał jeszcze jeden dzieciak, wysoki i chudy
głupek z krzywymi zębami, co mogłam sobie dokładnie obejrzeć, bo stał z rozdziawioną
paszczęką i gapił się na mnie, jakbym przed chwilą wydała na świat stadko latających
prosiaczków. Zakaszlałam po raz kolejny, tym razem był to mokry, paskudny kaszel. Głupek
pisnął wystraszony i uciekł w kierunku pokoju pani Day, przyciskając do kościstej klatki
piersiowej planszę do gry w szachy. Widocznie termin zajęć kółka szachowego zmienił się na
poniedziałkowe popołudnia po lekcjach.
Ciekawe, czy wampiry grają w szachy? Czy wśród nich znajdują się teŜ takie głupki? Albo
cheerleaderki w typie lalek Barbie? Czy tworzą kapele muzyczne? Czy wśród nich są
zwolennicy ruchu Emo, dziwolągi płci męskiej, które noszą spodnie o damskim kroju i
fryzury zakrywające pół twarzy? A moŜe wszyscy przypominają raczej gotów, którzy
niechętnie korzystają z mydła i wody? Kim się stanę? Gotką? A moŜe, co gorsza, Emo?
Niespecjalnie lubię ubierać się na czarno, w kaŜdym razie niewyłącznie, nie nabrałam teŜ
szczególnej awersji do wody i mydła ani nie myślałam o zmianie uczesania czy o nakładaniu
na powieki grubej warstwy tuszu.
Takie myśli wirowały mi w głowie, gdy po raz kolejny poczułam przemoŜną chęć
wybuchnięcia histerycznym śmiechem, który przeszedł jednak w następny atak kaszlu, co
przyjęłam niemal z ulgą.
— Zoey? Dobrze się czujesz? — zapytała Kayla nienaturalnie wysokim głosem, jakby
ktoś ją szczypał. Odsunęła się ode mnie jeszcze dalej.
Westchnęłam, czując, Ŝe zaczyna we mnie wzbierać gniew. PrzecieŜ to nie moja wina. Kayla
była moją najlepszą koleŜanką od trzeciej klasy, ale teraz patrzyła na mnie, jakbym zmieniła
się w potwora.
— Kayla, to ja. Ta sama, którą byłam dwie minuty temu, dwie godziny temu czy dwa dni
temu. — Zniecierpliwionym gestem wskazałam swoje czoło. — A to nie znaczy, Ŝe
przestałam być sobą!
Oczy Kay znów zaszły łzami, ale na szczęście odezwała się melodyjka z jej komórki i
Madonna zaczęła śpiewać „Material Girl”. Bezwiednie rzuciła okiem na wyświetlacz, by
sprawdzić, kto dzwoni. Po jej minie, kojarzącej mi się ze
znieruchomiałym na drodze królikiem oślepionym blaskiem reflektorów, rozpoznałam, Ŝe to
Jared, jej chłopak.
— Nie krępuj się, jedź z nim — powiedziałam zmęczonym głosem.
Ulga, z jaką przyjęła moje słowa, była dla mnie jak policzek.
— Zadzwonisz później? — rzuciła przez ramię, wychodząc pospiesznie bocznymi
drzwiami.
Patrzyłam za nią, gdy biegła przez trawnik w stronę parkingu. Z komórką przyciśniętą do
ucha podniecona mówiła coś do Jareda. Na pewno juŜ mu opowiadała, jak to ja zmieniam się
w potwora.
Problem polegał na tym, Ŝe przemiana w potwora była jaśniejszą stroną tego medalu.
Pierwsza moŜliwość to przeistoczenie się w wampira, co dla przeciętnego człowieka jest
równoznaczne z potworem. Druga — Ŝe mój organizm odrzuci Zmianę, co równoznaczne
będzie z moją śmiercią. Nieodwracalną.
Zatem dobrą nowiną było dla mnie to, Ŝe nie muszę pisać jutro sprawdzianu z geometrii. Złą
natomiast, Ŝe muszę przenieść się do Domu Nocy, czyli prywatnej szkoły z internatem, która
znajdowała się w śródmieściu Tulsy, nazywanej przez moich kolegów Szkołą Dyplomową
Wampirów, gdzie przez kolejne cztery lata będę przechodzić róŜne dziwaczne zmiany
fizyczne, a całe moje Ŝycie zostanie wywrócone do góry nogami. I to wyłącznie pod
warunkiem, Ŝe uda mi się przeŜyć cały ten proces przemian.
Świetnie, nie ma co. Tego przecieŜ teŜ nie chciałam dla siebie. Wystarczyłoby mi do
szczęścia, gdybym została normalną dziewczyną, co i tak byłoby zadaniem dostatecznie
trudnym ze względu na moich zacofanych rodziców, młodszego brata, który przypominał
trolla, i idealną starszą siostrunię. Chciałabym zdać geometrię. Chciałabym dostać wysokie
oceny, bym mogła iść na weterynarię do Oklahoma State University i wyjechać z Broken
Arrow w Oklahomie. Ale najbardziej zaleŜało mi, by znaleźć swoje miejsce, przynajmniej w
szkolnym środowisku. W domu zrobiło się beznadziejnie, pozostawali więc mi juŜ tylko
przyjaciele i miejsca, gdzie mogłam ich znaleźć.
Teraz i tego mam być pozbawiona. Potarłam czoło i zmierzwiłam włosy, tak aby spadały mi
na oczy, przykrywając przynajmniej częściowo Znak. Ze spuszczoną głową, jakbym nie
mogła oderwać wzroku od swojej torby, gdzie w nadprzyrodzony sposób pojawił się środek
znieczulający, rzuciłam się do wyjścia, które prowadziło na uczniowski parking.
A jednak zatrzymałam się tuŜ za progiem. Przez oszklone drzwi zobaczyłam Heatha, a wokół
niego wianuszek dziewczyn, które zalotnie odrzucały włosy, ustawiały się w wystudiowanych
pozach, podczas gdy chłopaki z hałasem dodawali gazu, uruchamiając wielkie pikapy i
cięŜarówki, starając się przez cały czas (przewaŜnie z miernym powodzeniem) wyglądać
bajerancko. Czy ta scena mnie pociągała? Czy mogłabym dokonać t a k i e g o wyboru? OtóŜ
szczerze mówiąc, pamiętam wiele takich chwil, kiedy Heath był naprawdę miły, szczególnie
kiedy starał się być trzeźwy. Piskliwe chichoty dziewczyn wwiercały mi się w uszy jeszcze na
parkingu. No proszę, Kathy Richter, największa kurewka w całej szkole, udawała, Ŝe chce
pobić Heatha. Nawet z duŜej odległości widać było, Ŝe te zapasy to część jej końskich
zalotów. A Heath, naiwniaczek, jak zwykle niczego się nie domyślał, tylko stał tam
zadowolony i szczerzył do niej zęby. Do diabła, dziś juŜ nic milszego nie moŜe się zdarzyć.
Tymczasem mój niebieski volkswagonik garbus rocznik 66 zaparkowany był akurat tam,
gdzie oni stali. No nie, nie mogłam do nich dołączyć. Nie mogłam się im pokazać z t y m na
czole. JuŜ nie będę naleŜała do tego grona. Nigdy.
Wiem aŜ nadto dobrze, jak by się zachowali. Pamiętam ostatniego chłopaczka, którego
wybrał Tracker.
To się stało na początku zeszłego roku szkolnego. Tracker pojawił się przed lekcjami i wybrał
sobie chłopaczka, który szedł na pierwszą lekcję. Samego Trackera wtedy nie widziałam, ale
widziałam tego chłopca chwilę później, dosłownie kilka sekund po tym, jak to się stało, kiedy
rzucił ksiąŜki na ziemię i wybiegł z budynku ze Znakiem palącym mu czoło, zalany łzami,
blady jak kreda. Nigdy nie zapomnę, jak bardzo zatłoczone tego dnia były szkolne korytarze,
jednak wszyscy się od niego natychmiast odsunęli, jakby był zadŜumiony, gdy z płaczem
wybiegał ze szkoły. Ja teŜ byłam wśród tych, którzy cofnęli się, schodząc mu z drogi, mimo
Ŝe Ŝal mi się zrobiło tego chłopca. Ale nie chciałam zyskać etykietki osoby, która sprzyja
„tym dziwolągom”. Ironia losu, prawda?
Zamiast więc pójść do samochodu, skręciłam do najbliŜszej łazienki, która na szczęście była
otwarta. Znajdowały się w niej trzy kabiny — kaŜdą dokładnie sprawdziłam, czy ktoś tam nie
stoi — na jednej ścianie zainstalowane były dwie umywalki, a nad kaŜdą wisiało średniej
wielkości lustro. Naprzeciwko umywalek, na równoległej ścianie, wisiało wielkie lustro, pod
którym umieszczona była rynienka na szczotki, przybory do makijaŜu i tego typu drobiazgi.
PołoŜyłam na rynience torebkę i podręcznik do geometrii, nabrałam powietrza do płuc i
zdecydowanym ruchem odgarnęłam z czoła
włosy.
Zobaczyłam odbicie kogoś znajomego, a jednocześnie nieznajomego. To tak jak czasem
zobaczy się w tłumie na ulicy kogoś, kogo na pewno się zna, moŜna by przysiąc, Ŝe tak jest,
ale nie sposób sobie przypomnieć, kto to jest. Teraz ja stałam się tym kimś — wyglądającą
znajomo nieznajomą. Miała moje oczy. W tym samym niezdecydowanym kolorze, trochę
zielonkawym, a trochę brązowym, choć nie pamiętam, by kiedykolwiek były takie duŜe i
okrągłe. Włosy teŜ miała takie jak moje — długie i proste, i niemal równie czarne jak włosy
Babci, zanim zaczęła siwieć. Nieznajoma miała podobnie jak ja wystające kości policzkowe,
długi zdecydowany nos i szerokie usta — cechy odziedziczone po przodkach Babci z
plemienia Czirokezów. Nigdy jednak nie byłam taka blada. Miałam zawsze oliwkową cerę,
najbardziej smagłą ze wszystkich pozostałych członków rodziny. Choć moŜe nie nagła
bladość podkreślała tę róŜnicę, tylko tak się wydawało w zestawieniu z granatowym konturem
księŜyca zajmującego dokładnie środek mego czoła. A moŜe sprawiło to okropne neonowe
światło. Miałam nadzieję, Ŝe przyczyna tkwi w świetle.
Wpatrywałam się uwaŜnie w egzotyczny tatuaŜ. W zestawieniu z moimi rysami typowymi dla
Czirokezów nadawał całemu wizerunkowi wyraz dziki i wojowniczy, jakby właściwą dla
mnie epoką była staroŜytność, gdy świat był rozleglejszy i… bardziej barbarzyński.
Nigdy juŜ nic nie będzie takie samo. Na krótką chwilę zapomniałam o koszmarze gnębiącej
mnie obcości, bo ogarnęła mnie nagle wielka radość, z czego na pewno ucieszyli się
przodkowie mojej babci, których miałam we krwi.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]